نسیم ادب - نسیم ادب

درباره وب

لینک دوستان

نسیم معرفت

گل باغ آشنایی

بلوچستان

نگارستان خیال

تنهایی......!!!!!!

.-~·*’?¨¯`·¸ دوازده امام طزرجان¸·`¯¨?’*·~-.

ارمغان تنهایی

مطلع الفجر

سنگر بندگی

وبلاگ گروهیِ تَیسیر

قالب وبلاگ مسجد جمکران

قالب وبلاگ

ساعت

برچسب‌ها وب

نسیم ادب (34)

آیت الله سیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی (13)

آیت الله سعادت میرقدیم لاهیجی (6)

استادسیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی (6)

استاد سعادت میرقدیم لاهیجی (3)

شعرازآیت الله سیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی (3)

هر آنکس که دارد زقرآن نَصیب -خُدایش نگه داردش از فَریب (2)

نسیم ادب-سعادت (2)

نسیم ادب-سعادت میرقدیم لاهیجی (1)

نفسِ امّاره اگر هاری شود (1)

نَفَس به آخر افتاده است چرا نمی آیی- امام زمان عج (1)

نفس در هرجا به رنگی خود نمایی می کند-نفس اماره (1)

نَقش تو که در دِلَم نشست همه نقش های دل برفت (1)

نَقش عالِم همچو نقش انبیاست- کار عالِم ربط دادن با خداست (1)

نهایت جهلت تلاشت درجهالتت است (1)

نِهایَةُ جَهْلِکَ جُهْدُکَ فِی جَهالِتکَ (1)

نهراسیم زعَدُو سخت بر او می تازیم-نسیم ادب (1)

نوشتار ادبی استادسیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی- ادب وشعر (1)

نیست عاقِل آن که دائم در پی دنیا بُوَد (1)

نسیم ادب سعادت (1)

هر دلی کز درک حق شد در حِجاب صد حقیقت پیش آن باشد سَراب (1)

هَر گه ز گُنه پاک شُدی عید- بُوَد مَنزِلگه تو بهشت جاوید بُوَد (1)

هر وعده که ابلیس لعین داد دُروغ است (1)

هر کس هَر آنچه که کاشته ، بَرداشته است (1)

هَر کسی را بَهره ای از آه شد - مُستَحقِّ فَیضِ عِندَالله شد (1)

هر که تا بنده خدا نشود دلش از نور باصفا نشود (1)

هردل که در آن یادخدا نیست-از تیرگی و وسوسه ها هیچ جدا نیست (1)

هَرشب که بخواب میروی مَعنِیَش اینست-کُلُّ نَفْسٍ تَمُوتُ اگرچه ت (1)

هرگُناهی را که انسان می کند-مُهر و قُفلی بر دل و جان می زند (1)

هرگه که بیادتومی اُفتم وخاطرات تو- آهی کشم زدل که کاش توبودی کنا (1)

هرگه که گُنه کُنی به دام شیطان افتی (1)

هرگه که مُکَدَّر شدی از شرّ دَغَلباز *برخیز و بخوان یک غزلی ناب (1)

هزارمرتبه گویم سپاس خدای سُبحان را * که با دَم و بازدَم به ما ده (1)

همچو خورشید می درخشد نور بر دلها فشاند (1)

هُنَر آن است که تُرمیمِ دلِ ریش کنی (1)

هَیبَتش چون هَیبَتِ پیغمبران- یارِمَظلوم، دُشمن مُستکبران (1)

هیچ گرگی باگوسفندنمی سازد-بوقت غفلتش سخت براو می تازد (1)

وجودِنازنینت ازگزندحسودان بدور باد*دو چشم حسودِرنجورِسیه ری کورب (1)

وحدت وهمدلی رمز پیروزی وپیشرفت-وحدت واتحاد وهمدلی (1)

وسوسه در خاطرت گر خَلَجان می کُنَد یادخدا کن که آن ، وسوسه را م (1)

وَقت بهار دِلم هوایی شود-عشق سفر حدّ نهایی شود (1)

وقتی که آدمیزاد با تَبی دگرگون است (1)

یا دل مده یا باش استوار در مسیر عشق (1)

یا رَب آرامش جان از تُو طَلَب می دارم (1)

یا رب نگهی بر من مسکین بنمای آشوب درون و دل ، تَسکین بنمای (1)

یاد باد عصری که فانوس داشتیم-یکدگر را واقعا دوس داشتیم (1)

یاد تو آسایش جان من است* راحتی روح و روان من است (1)

یار ما اندر کنار و برکنار افتاده ایم ... (1)

کاری مکن که زندگی دیگران در حِصار شود (1)

کاش این فاصله ها کم می شد (1)

کاهَم و بَر حال خُود آگاهم-گاه هست تاعرش مَنزِلگاهم (1)

کسی که در خُدا گم شود گم نمی شود (1)

کُشتارهایی که درتصادفات کشوراست- از بی کفایتی برخی مَقامات کشورا (1)

کمند محبت تو عجب چه صیاد است (1)

کهنسالی بدیدم در بیابان که میرفت با قدم های شتابان (1)

شعر از آیت الله سید اصغر سعادت میرقدیم لاهیجی (1)

شعر از استاد سیداصغر سعادت میرقدیم لاهیجی (1)

شعراز استاد سیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی (1)

استاد سید اصغر سعادت میرقدیم لاهیجی (1)

استاد سیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی (1)

آیت الله سعادت میرقدیم لاهیجی-نسیم ادب (1)

اِبْن آدم پاک پاکست درسِرِشت - لیک با گِرد گُناه گردد پَلِشت (1)

از جایی که توقّعش نیست بتازد دشمن (1)

از خدا آرزوی مَغفِرَت دارم حُسن عاقبت مَسئَلَت دارم (1)

از دیار گیلانم -دوستدار خوبانم (1)

از لطف و عنایتت ببخشا ما را (1)

از من به تو صد سلام از جان (1)

ازبرنجکاربپرس که برنج چیست؟ (1)

ازبَهردین وناموس ومِیهن فداکنیم-جان ومال وآنچه که دراختیارماست (1)

ازحرص بپرهیز که آن مایه ننگ است (1)

ازدستِ عَدُو تَوقَّع خیرخطاست*گردردَهنت عسل گذاردبلاست (1)

ازدولت امیدچه سودی شودعیان*وقتی که دست گدایی می دهندبه دشمنان (1)

اززمین تاآسمان اینجا هوافرق میکند (1)

3کتاب مقدس بی پایان( اَلنَّهجُ وَالقُرآنُ وَالصَّحیفَةُ) (1)

آخوند که به تن لباس پاکان دارد -گر با عمل است هزار خواهان دارد (1)

آدم خوش خُلق محبوب خداست فاسِدُ الأَخلاق از دِل ها جداست (1)

آدمی فکرش چو شیطانی شود گرگ وحشی گردد و جانی شود (1)

أَرِحْنا رَبَّنا مِنْ کُلِّ سُوءٍ بِحَقِّ فاطِمَة خَیرِ النِّساء (1)

آزموده را آزمودن خطا باشد-تجربه سرمایه ای گرنبها باشد (1)

آسایش زندگی فقط به پول ومال نیست-خدمت نماکه حالی بهترازاین حال ن (1)

آفت اعمال ما شرک و ریاست-ریا وشرک-بی ریایی-عمل (1)

آماده جهادیم و ایستاده ایم و اُستوار (1)

آموخته ایم درس شهامت ازکربلا-کربلا-درس شهادت-شهامت (1)

آن دل که در آن مِهر علی نیست خدا نیست (1)

آن دل که در آن کینه بُوَد خیلی خراب است... (1)

آن زمانی که دلِ حیدرِکرّار شکست (1)

آن کس که دلش بندخدا شد از حُزن و غم و غُصّه رها شد (1)

آنان که قدمی سوی ادب گام نهند- ادب-با اهل ادب نشین که بهنام شوی (1)

آنانکه پرچم ایران بآتش میکشند (1)

آنانکه دل به بیگانگان سپرده اند-بویی زغیرت وآزادگی نبرده اند (1)

آنچه بخواهی نه همان میشود بلکه که گاهی عکس آن میشود (1)

آنچه بینی (همان) تو خواهی شد- خودشناسی-انسان (1)

آنچه غیر خداست بدانکه برباد است (1)

آنکه راچشم بصیرت باشد.. (1)

آه بُوَد اسمی ز اَسماء خدا (1)

آهِ من از هَفت آسمان گذشت - آخِر چرا در تو اثری نداشت (1)

آواز خوش از پرنده ها می آید-نسیم ادب (1)

آیت الله سعادت میرقدیم (1)

شعرازاستادسیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی (1)

شعری از نعمت الله شمسی پور (1)

شگفت انگیزتر از اِنسان نباشد - شناخت و دَرک او آسان نباشد (1)

شگفت انگیزتر از انسان نباشد-شناخت و درک او آسان نباشد (1)

شما درخاطِرم هَستی همیشه -لَبانم بِی تو هرگز وا نمیشه (1)

شمع بودم سوختم این دود ، آه آخر است-شمع (1)

شهدا مظهر پاکیّ و صفا و عشقند (1)

شیر مرد روزگارست... (1)

شیرازه وُجود تو به هم ریزد - اگرآنی برتو نباشدعِنایت ایزد (1)

شیوه جاهلان دِل شکستن است-دَرِ رحمت خُدا بر خود بستن است (1)

صدق پیش آر که از خدعه گری بیزاریم (1)

صفا یابد آنکس که صِحّت بجُست (1)

ضد ظالم باش و بر مظلوم کن افتادگی (1)

طاقتم طاق شد ای دلبر فَتّانه من-نسیم ادب (1)

ظُلمی که بر مردم غَزَّه می رود (1)

عاقل نَبُوَدآنکه زسرمایه خُورَد-سودی نَبَرَدهرآنکه رَنجی نَبَرَد (1)

عاقلان دنبال هر کاری نخست * می کنند اندیشه و فکر درست-نسیم ادب (1)

عالَم خاکی نباشد جای اسکان و قرار (1)

عده ای ناخَلَفها زمامدارند (1)

عشق حقیقی به خداوندگار * گر که نصیبت شود ای هوشیار (1)

عطش عشق تو دارم که بسوزم زفراقت (1)

عقل را روشن نگه دار ای عمو-عقل-هست عیار آدمی در عقل او (1)

عَقل می خواست که تدبیرکند درهمه چیز (1)

عقل و ایمان هرکه دارد پیر و دانا می شود (1)

عقل و دانش گر در آمیزند در و گوهر به دامنت ریزند (1)

عُمر چون ابر روان است که به سرعت برود (1)

عید فِطر آمد و شادی مُسلمانان است (1)

عکس وتصویر دلربای حضرت آیت الله خامنه ای (1)

غافِلا بیدارشو ایّام مُهلت اَندَک است-باقیِ ایّام عُمرَت یک جَرَ (1)

غَم مَخور جانا درونت شادباد (1)

فداحسین اسدی-روستای ده گرگ-زابل- نسیم ادب (1)

فوائد سیر وسیاحت (1)

فکر می کنی زرنگی "نه" زرنگ تر از تو هست (1)

قدر دوستی را بدان بر عهد خود مردانه باش (1)

قرآن مایه حیات است- قرآن وعترت همیشه باهمند(نسیم ادب) (1)

قَرن بیستم قَرن آشوب و بلاست (1)

قِصّه بخشِ سَراباغِ آبدانانِ ایلام (1)

کُنْ فِی المَشاکِلِ وَ النَّوائِبِ صابِراََ (1)

گاه درویرانه هاراهی هُوَیدا میشود-غَم مَخُورگمگشته ات ناگاه پیدا (1)

گاهی نگاه حسودان اثر کند (1)

گر بخواهی رفع گردد مُشکِلی- از سر صدق و صفا گو یا عَلِی (1)

گر درون ، پاک ز اَغیار کُنی - خویش را قابِلِ اَنوار کُنی (1)

گر دست و پا و سر ما از تن جدا شود ... (1)

گر دو روزی مُهلتت دادند بد مَستی مَکن (1)

گر سپهسالار و سالار و سَرِی وقت مُردن یک کفن با خود بَرِی (1)

گر سرم از پیکرم باتشنگی گردد جدا-این برایم بهتر است از زندگی با (1)

گر مطیع حضرت سبحان شوی بی تکلف سرور و سلطان شوی (1)

گرتَکبُّر میکنی ازهرکَهِی هم کِهتَرِی-ورتواضع میکنی دردیده ودِل (1)

گرچه ازظُلم بسی سینه نفس گیر شود (1)

گردش روزگارنشان میدهد که چرخ (1)

گرشوی مَأنُوس باقرآن ودِل برآن دهی- میشوی نورانی ودورازکژی وگمره (1)

گرطالِب کَمال هستی و طریق صَواب- اهل مُطالعه باش و همنشین کِتاب (1)

گُرگ اَجَل می برد این گلّه را -شاه و‌ گدا و قَدَر و ذَرّه را (1)

گِرِه از کار دیگران بردار (1)

گرهمرهی حضرت دادارشودهمراهم*دوست دارم که پی نیکی ونیکان باشم (1)

گرهنر داری دلی را شاد کن-دلی را شاد کن (1)

گریک نظر برمن کنی تاعرش بالا می روم (1)

گرکه بادُزدتَبهکارمُماشات شود مال و دارایی ملّت به تاراج رود (1)

گرکه می خواهی شوی مَحبوب عام (1)

گل که باشی همه جا می خَرَنَت با دعا و صَلَوات می بَرَنَت (1)

گُمان کردم ترا فَضل و کمالی است- نَدانستم درونت تُوپِ خالی است (1)

گمان کردم رفیق و یار بودی*ولی بدتر ز گرگ و مار بودی (1)

گمان کردم رفیق و یار بودی.ندانستم که تو یک مار بودی (1)

گوشیِ همراه ، همراهِ بلاست (1)

گول شیطان را مخور برگرد که او شیاد است (1)

لاقَرارَ لِی مِن فِراقِکَ یاصاحِبَ الرُقْطَةِ (1)

لَج و لجبازی مَکُن با سبیلم بازی مکن (1)

لُطف خدا ترا همیشه شود نصیب (1)

لعن کن بردشمنان آل پیغمبر، زیاد (1)

ما از حسین شرافت و عِزَّت گرفته ایم (1)

ما با مُحمّد و آل مُحمّد در آمیخته ایم (1)

ما در جهاد و جنگ بَسی آبدیده ایم (1)

ما درس عزّت و شرف ز قرآن گرفته ایم (1)

ما دل به دُودَه «طه»داده ایم - آیه مَوَدَّت قُربَی خوانده ایم (1)

ما را به دِل حَسرتِ دیدار با «مرتضی» بُوَد (1)

مارا به تهدیدو جنگ آزمودن خطاست (1)

ماسَرِدشمنِ مَکّاربسنگ میکوبیم (1)

ماندگاراست ماندگاراست هرکه باپروردگاراست (1)

ماه صِیام به پایان رسیدودلها زِدُوده شد*وای برکسی که دراین ماه ر (1)

مَجلِسِ نیکان اثر دارد - خدا بر آنها نظر دارد (1)

مَجمَعِ خیر و کرم باشد رضا (1)

محروم کسی است که خدا بر او نظر نکرد (1)

مُحَمَّد سَروَرِ پیغمبران است-عَظیمُ القَدروفضلش بی کران است (1)

مرا با پیر خُوبان بُود کاری (1)

مرحوم مهندس سیدنورالدّین سعادت میرقدیم لاهیجی (1)

مرد آن است حریف خویشتن باشد (1)

مرد خدا کسی است که تکیه بر خدا کند (1)

مرد همت باش تا یابی گهر (1)

مَردان با صَلابتیم و از صَخرَه سخت تریم (1)

مردان خدا پردهی پندار دریدند-مردان خدا- عارف وعرفا (1)

مُرغ پَرکَنده ام و قُدرت پروازم نیست (1)

مُرغ دِلم میل تو داشت و بسوی تو شتافت (1)

مرگ شرافت به از پذیرش ذلت است (1)

مَست لِقای تُوأم و در انتظار دیدارم- بیا کز آتش عشقت مریض و بیما (1)

مِسّ وُجودت طلا شود اگر با خُدا باشی (1)

مُسلمان کی شود راضی به آزار مُسلمانی ؟!!! (1)

مُسلمانی که از قرآن بُوَد دور - شَود با شَرّ و با شیطان محشور (1)

مُفتگی چیزی که نصیبت شَوَد-مُفتگی از دست تو بیرون رَوَد (1)

من از آندم که بعشق تو گرفتار شدم* طعنه و نیشِ خلایق خریدار شدم (1)

من از یاران بد گشتم بیزار*کند همجنس با همجنس دیدار (1)

من عقابِ تیز پروازم که پروازم بلند-نسیم ادب (1)

من کتاب قرآنم از جانب خدای سبحانم (1)

من که دلداده رضا هستم با رضا رضا گفتنش مستم (1)

میان دو کَس چون اصلاح شود- شیطان لعین خَلعِ سلاح شود (1)

نادان بساکه چوگاووحشی ظهورکند (1)

نادان به وقت و بی وقت دهان باز می کند (1)

ناز و کرشمه ترا تا به ابد می خَرَمش-نسیم ادب (1)

نامش اَبُوالحَسَن و شُهرتش کریمی بود (1)

ندارد بهر مردم جز زیانی (1)

ندارد کار دنیا اعتباری (1)

اشتباه کردم از آن موقع به تو دل بسته ام (1)

اَشعارغَزَل پُر شده از رائحه عشق* بی عشق غَزَل را نَبُوَد لطف و (1)

اِضْرِبْ بِضَرْبِِ قاطِعِِ أَعْناقَ صَهیونِ اللَّعین (1)

اِعلَم بِأَنَّ فِی زِیارَةِ القُبُورِثَلاثَةَ الفَوائِدِ (1)

اگر خواهی شوی از نیک‌ مردان-درونت از حِسادَت پاک گردان (1)

اگر دین و آیین ندارید و کَس* بانسانیت پایبند باشید و بَس (1)

اگر صَدسال خِدمت کرده باشی- نمی ارزد اگر یک دَنده باشی (1)

اگرازدیده مَن غایب و پِنهان گردی-نَرَوی ازدِل من نایِره ی جان گر (1)

اگرخَیری نداری بهر مَردُم *مَیُفت برجان آنهاهمچوکَژدُم (1)

الهی تا ابد شادان بمانی- شادی- لبخند- سلامتی-سیداصغرسعادت میرقدی (1)

الهی لال گردد آن زبانی (1)

الهی هیج دلی غمگین نباشد- دل (1)

الهی هیچ کس نالان نباشد(شعر)سیداصغرسعادت میرقدیم (1)

امام حسین ع (1)

اندیشه بلند دار بپرهیز زپندار* باهِمَّتِ خودگنج سعادت بکَف آر (1)

اهل جهادیم وشهادت افتخار ماست*ذلت نمی پذیریم وعزت شعار ماست (1)

اَولادِ فدا حسین بر نُه نفرند (1)

ای آنکه تُرا چو ماه می پنداشتم-دانَستم که اشتباه می پنداشتم (1)

ای آنکه حَیاتبخش هر زنده تُویی ... (1)

ای آنکه دِین را سَرسری گرفته ای- راه دین نه آن است که تو رفته ای (1)

ای آنکه هزارهزارانتظارتو هست- عُمرم درانتظارتورفته رفته،رفت (1)

ای اسد ای شیر دُنیای عَرَب* ایکه داری اصل وبُنیادوحَسَب (1)

ای بد زبان زَخم زبان تو از حَد گذشته است (1)

ای بهمن علیمردای خوشتر بتاب- شعر - گیلان نشاط (1)

ای بی شُعورکی توباشعورشوی-ترسم که بانَفَهمی واردِگور شوی (1)

ای خالق هر وجود و هستی ما را بَرَهان ز خود پرستی (1)

ای خُدا ای خالق یکتای ما حل بفرما مُشکل صدجای ما (1)

ای دلبرم ازبهرتوگلهای زیبامی خرم*یااینکه گلهامی خرم ازبهرتومی پر (1)

ای عشق تو اندر دل عاشق * بر پا کنی موجی که آرام نگردد-نسیم ادب (1)

ای فُلانِ بن فُلان بن فُلان-درجهالت ها و نادانی نَمان (1)

ای که از مرگ و قِیامت غافِلی (1)

ای که به تاجِ و تَخت خود ناز و کرشمه می کُنی (1)

ای که در خوابی و باز هم می خوابی (1)

ای که روی راهِ خطا و فریب -چند صَباحی بنشین با اَریب (1)

ای که سراسروجودت پُرازکِبر است- نهایت تو جِیفَه وجایگاه توقَبراس (1)

ای‌که بیکاری نداری ابتکار-در زمینت گردویی آخر بکار (1)

این جهان دار عُبورست همه رهگذرند (1)

این شِعرِ حافِظِ ما باشد بسی گُوارا-با دوستان مُروَّت با دشمنان (1)

این همه دام که ز اِبلیس نَقش و نگار شود-از صَد بشر شاید که یکی ر (1)

ایکه داری در سرت کِبر و غُرور - پند‌گیر از حال اصحاب قُبور (1)

ایکه دنیا از تو هوش بربُوده است (1)

ایکه گر سربَرود مِهرتو از دل نَرود- نسیم معرفت (1)

ایکه‌ نگاهت دِل ما را رُبود دِلبری تو بَرِ ما از چه بود (1)

با اهل ادب نشین که بهنام شوی- نسیم ادب (1)

با تُو دارد روزگار پندی که باشد ماندگار (1)

با دلی از آه کن او را صدا (1)

با صدای بلند و با عِزّت بفرست صَلَوات بر او و قُربایش (1)

با طَراوت باش و شاداب ای جوان -در پریشان حالی و سُستی نَمان (1)

با مُحمّد زنده ایم و با عَلِیّ * راه حقّ با این دو گردد مُنجَلِی (1)

با کمترین به بهترین ها می توان رسید (1)

باخلق خداحُقّه ونیرنگ مَزَن (1)

باذِکرصَلَوات فاتحه ای هِدیه کنید-تا از خَطَأ و جُرم و گُناه پاک (1)

بارالهاتو رهبرم سلامت دارچشمِ عالَمی براونظر دارند (1)

باصدامیددرانتظارِیارنشسته ام*شایدعنایتی کندبه مَنِ دلشکسته ام-نس (1)

باعَزم واِراده سختی هَموارشود (1)

باعشق زنده ایم وباعشق آغازمی کنیم (1)

بال و پَر نیست که پرواز کنم تا بَرِ دوست (1)

باهُنَر باش که هنر زینت هر انسان است (1)

باید مدتی "مقیم کوی دوست" بود تا ... (1)

بحث با جاهل قساوت آورد دشمنی ها و خسارت آورد (1)

بخت بلند از هِمّتِ بلند می شود پدید (1)

بَدان هرکه ناحق به کس دَست آخت (1)

بدان که چیزی نیستی و از هر خری هم خرتری (1)

بَر تَخت پادشاهی روزی اگر نشستی (1)

بر چرخ روزگار و دور زمانه اعتماد نیست (1)

بر حَذَر باش از هوای نَفس ای صاحب سُلوک ... (1)

برتر از ماهی که در شب ها درخشان می شود (1)

برخیزای مُسلمان دُشمن درکمین است (1)

بررسی شعر «کم گوی و به‌ جز مصلحت خویش مگوی» (1)

برو شیخا به فکر خویشتن باش !! (1)

بسازم مَحفِلی نُورش زقرآن-که جانم روشنایی گیرداز آن (1)

بسی رازهاست نهفته می ماند*زمن مپرس تو حلِّ این معمّا را-نسیم ادب (1)

بشربا‌ مشکلات اندرعَجین است-نظام خلقت انسان چنین است (1)

بُگذر تو ز ما آنچه عیان است و نهان است (1)

بنده اگر آنی به خود واگذار شود - دردام و حیله ابلیس گرفتار شود (1)

به تجربه بر من چنین نمایان شد*بدعاقبت آنکه همنشین نادان شد (1)

به صد دلیل گفتمت مَرُو به راه گمراهی (1)

به عیب خود بنگر و سخن ناروا مگو (1)

به قُرآن رُوح و جانت را جَلا دِه - مَرض های دِلَت با آن شفا دِه (1)

به ناگه از اَجَل سیلی خُورَندی (1)

به هَوَی وهَوَس وعَیش وطَرَب چندکُنی- جَوهرِ روح دراین زندگی زود (1)

بهارآمدطَراوَت می تَراوَد (1)

بی تو نَفَس زدنم در قَفَس بُودن است (1)

بی تو نَفَس نی زنم بی تو بُوَد مشکل من (1)

بی شرف آنکه نداردغم مردم بردل* یا که بامردم غمدیده نباشدهمدل (1)

بی عمل ، طالب فردوس شدن نادانی است (1)

بی قراری (1)

بی لُطف خدا کار به سامان نرسد (1)

بی نظیراست حافظ و عرفان او - گنجِ بی پایان بُوَد دیوان او (1)

بی هُنران که عَیب دیگران جُستجو کننددُون صفتند و به دُون صفتی خُ (1)

صفحه اصلی |

لطفا از دیگر صفحات نیز دیدن فرمایید

.: Weblog Themes By M a h S k i n:.