نسیم ادب

به نام خدا

اعتدال در سخن

 میان دونفر درباب کم حرفی بحثی شد. یکی گفت که کم حرفی آدمی را بلا زاید ودیگری گفت که سخن کم ، خِرَد افزاید وآدمی باید خویشتن را به کم حرفی بیاراید تا درونش صفا آید . کم گوی گزیده گوی چون دُرّ .

هریک موافق رأی خود دلیلی ذکر نمود. فردی که نظاره گر بود به فریاد آمد وخطاب کرد: آقای سعادت سکوت خود بشکن وسخنی به صواب بران تا از حیرت درآییم ورفع اختلاف شود.  گفتم سعدی علیه الرحم در گلستان چنین فرمود:

سخن آنگه کندحکیم آغاز

یا سر انگشت سوی لقمه دراز

که زنا گفتنش خِلَل زاید

یا زنا خوردنش به جان آید

ونیز در جای دیگر از گلستان فرماید:

دوچیز طیره عقل است :

کفتن به وقت خاموشی

وخاموشی به وقت گفتن

قول خالی از اشکال وبرخوردار از سَداد در باب سخن گفتن ، همان اعتدال در سخن است درموضع خودش.گهی سخن کوتاه گویاتر وبه درایت نزدیکتر است وگاه سخن دراز که مفید فائده باشد ، ضرورت است .